بیماری، امری معمول است که باید آن را بشناسیم تا بتوانیم با آن مقابله کنیم. حدود سی سال از زمانی‌که نخستین مبتلا به ایدز در ایران شناسایی شد، می‌گذرد؛ اما هنوز هم بسیاری از افراد از روی ناآگاهی با آن به طور نامناسب برخورد می‌کنند و حتی از مصاحبت با مبتلایان وحشت دارند. ایدز هر چند مهلک است، ولی تنها یک بیماری اس، مانند ناخوشی‌های دیگر از جمله سرطان. تصورات نه ‌چندان علمی در طی دهه‌ها، این باور را رواج داده که همه مبتلایان به این بیماری، انسان‌های ناجوری هستند. این عقیده نادرست سبب طرد و نیز محروم شدن مبتلایان از برخی از خدمات عمومی شده است.

برخوردهای نامناسب و تحقیرآمیز، بیش از پیش بیمار را منزوی می‌کند و به همین خاطر، مبتلایان ناخوشی‌شان را مخفی می‌کنند و حتی به سختی به ادامه درمان علاقه نشان می‌دهند. طرد کردن بیماران باعث می‌شود که شناخت جامعه از این بیماری کاهش یابد و همین مسئله زمینه را برای ابتلای ناخواسته شماری دیگر فرآهم می‌سازد و راه‌های پیشگیری عمومی از این بیماری را نیز مسدود می‌کند. لازم است عوامل ابتلا و راه‌های پیشگیری از سنین پایین در مدارس تعلیم داده شود و نهادهای دولتی و مردم‌بنیاد نیز در جهت آگاهی‌بخشی عمومی بیش از پیش بکوشند و بدون واهمه مروج گفت‌و‌شنود آزاد در فضای عمومی میان شهروندان باشند. ثمره روشن کردن افکار عمومی، جامعه‌ای دانا و سالم خواهد بود.