بنی آدم اعضای یک پیکرند              که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی به درد آورد روزگار            دگر عضوها را نماند قرار

تو کز محنت دیگران بی غمی           نشاید که نامت نهند آدمی

                                                                           «سعدی»

زندگی کردن با جمع از خانواده تا یک اجتماع بزرگ به راستی هنر است و آدمیان برای رسیدن به این هنر در طول تاریخ مشقت‌های فراوانی را متحمل شده‌اند. ما انسان‌ها باید همچون یک هنرمند و با لطافت یاد بگیریم که چگونه در متن یک اجتماع به‌طور مسالمت‌آمیز و با احترام به حقوق دیگران به حیات خویش ادامه دهیم. امروزه در متن زندگی شهری، که اجتماعی است از انسان‌ها با باورها، زبان‌ها، و حتی نژادهای متنوع، احترام به حقوق دیگران و پذیرفتن تفاوت تبدیل لازمه زندگی شده و بدون آن، اجتماع به ورطه نابودی و کین‌خواهی سقوط خواهد کرد. صلح‌خواهی در حین پذیرش تفاوت‌ها نشانه انسان متمدن است و ما به‌طور منظم از طریق آموزش در خانواده و مدارس باید یاد بگیریم که صلح و همزیستی را تبدیل به رُکن زندگی‌مان کنیم. آینده بهتر این کره خاکی، کشورمان، و فرزندان‌مان مشروط به یادگیری این اصل مهم است.

قدیم‌ها وقتی نام خیریه شنیده می‌شد تقریباً همگی این برداشت را داشتند که کار خیریه دادن کمک نقدی یا خوراکی به شماری از مستمندان است. اگرچه این برداشت تا حدی درست است ولی اکنون بیشتر مؤسسه‌های نیکوکاری در کنار ادامه این نوع فعالیت، تمرکز خود را بر روی توانمندسازی و فرهنگ‌سازی در جهت مبارزه ریشه‌ای با فقر، گذاشته‌اند. زندگی مدرن امروزی اجازه نمی‌دهد که به سیاق سنتی با معضل فقر و بی‌کاری درافتاد. در زمانه ما، خیریه‌ها به بنگاه‌ها و آموزش‌گاه‌هایی برای ارتقا فرهنگ عمومی در همه زمنیه‌های زندگی اجتماعی تبدیل شده‌اند و همین مسئله سبب اهمیت جایگاه‌ها آن‌ها در ترقی نظام آموزشی جامعه شده است. بخشی از فقر و بحران‌های اقتصادی و اجتماعی بیش از آن‌که مستقیماً نتیجه وضع اقتصادی یا توزیع غیرعادلانه ثروت باشد محصول کم‌دانشی و فقر فرهنگی آحاد جامعه است.

خیریه‌ها مدرن که خود را با آخرین تکنولوژی‌های روابط اجتماعی و به‌ویژه جهان مجازی هماهنگ کرده‌اند، پیشرفت حس مسئولیت‌پذیری و در نتیجه رشد و تقویت جامعه مدنی را وظیفه اصلی خویش می‌دانند. توانمندسازی افراد نیازمند و بینوا برخلاف شیوه سنتی، به طور ریشه‌ای و اساسی با معضل‌های اقتصادی و اجتماعی درگیر می‌شود و امکان تغییر مثبت در بافت ناسالم جامعه را فرآهم می‌سازد. در شیوه سنتی به طور موقت نیاز فرد محتاج رفع می‌گردد بدون آن‌که او بتواند خود را به مرتبه اجتماعی و اقتصادی بالاتری برساند و در نتیجه بعد از مدتی او دوباره به همان جایگاه سابق نزول می‌کند. اما توانمندسازی به درمان موقت توجه‌ای ندارد بلکه کمک می‌کند تا فرد نیازمند با همت خویش بتواند به یک ثبات اقتصادی و اجتماعی برسد و همین مسئله قطعاً سبب خواهد شد که آرام‌آرام لایه‌های نیازمند جامعه دارای دانش و تخصص شوند و از میزان فقر و وابستگی‌شان به دیگران کاسته شود و در نتیجه کل جامعه به مرتبه‌ای بالاتر از فرهنک و رفاه دستیابد.

تقویت خیریه‌های مدرن، به‌منزله تقویت جامعه مدنی و بنیادهای یک اجتماع سالم و خوشبخت است.